Het streven naar geluk kan vreugde in de weg staan

Ik weet zo langzamerhand dat het een illusie is om vast te willen houden aan hetgeen ik in de vakantie zo vol van was. De ruimte in mijn lijf en leven en vooral de vreugde die dat gaf. Mijn zomer was heerlijk. Ik was bijna drie weken in Frankrijk. In de Ardèche en in de buurt van Vézelay, waar ik genoot van het samenzijn met mijn gezin, de prachtige en schone rivieren, de vele mooie dorpjes en de zo typisch Zuid-Franse sfeer in de streek. Een sfeer die me doet denken aan hoe het in oudere tijden geweest moet zijn. Bijvoorbeeld in de talloze kerkjes, die zowel een zweem van de noeste en vaak onmenselijke arbeid in zich mee dragen, als van de vele gebedsuren waarin mensen hun hart openden voor wat er nog meer is, dan dat we aan de oppervlakte kunnen zien. 

En ik genoot zelfs, wat uniek is voor iemand die grote massa’s mensen het liefst mijdt, van het heerlijke ‘gezoem’ van de hordes mensen die zich bij de meest toeristische, maar ook bijzonderste plekken in de Ardèche verzamelden. En die waarschijnlijk net als ik hadden besloten om echt vroeg naar dat bijzondere strandje te gaan, maar toch het vakantieritme lieten winnen en precies rond spitsuur in die ene mooie baai aankwamen.

Onze hang naar geluk

In de auto op weg naar huis heb ik online via mijn telefoon nog een fotoboekje gemaakt om iets van het geluk te verzilveren en ‘in een doosje te stoppen’. Toch levert het bekijken van het fotoboekje niet het gevoel op waarmee ik het boekje maakte. De werkelijke vreugde van de vakantie zit niet in de foto’s of de herinneringen van wat we deden. Toch kom ik via de foto’s iets van het gevoel op het spoor dat ik toen ervoer. En beter nog, van de plek in mezelf waar ik was toen ik dat voelde. En daar ligt te sleutel! De hitte van de zon, het zorgeloze van een vakantie en de vertraging waar we in terecht komen brengen ons bij een plek waar we weer voelen dat wij het zijn, wat ik onze oergrond noem. 

Even geen deadlines, wasjes, overuren, sociale verplichtingen, maar leven in het moment. 

Ruimte voor het hart
In de ruimte die dat schept kunnen we ook ons hart weer horen spreken en voelen wat we nodig hebben of waar we nodig zijn. En zelfs waar we nodig waren, maar niet zijn geweest. Het is de plek waar we niets meer hoeven op te houden. Dat voelen is niet altijd fijn overigens, ook op vakantie niet. Het aantal echtscheidingen in of na de zomer is groot. 

In deze ruimte, dichtbij onszelf doen we energie op. De energie die niet vrij kon stromen, omdat we iets vast hadden gezet door het harde werken. Onbewuste aanspanning van kaakspieren, nek, schouders, de spieren onder in ons bekken, vastklampen aan ideeën, wrok, idealen etc. 

Het vuur van onze verlangens
De zomervakantie is voor mij steevast een periode waarin nieuwe verlangens opborrelen. Zoals de oogst in de natuur het zaad draagt voor het jaar erop. Er is eigenlijk geen begin en geen einde aan dit proces. Zo liep ik twee jaar geleden de Tor (heilige heuvel) in Glastonbury op en begon ik spontaan hardop te zingen. Dat is het moment dat ik besloot de opleiding tot stembevrijder te gaan doen. Ik wilde al jaren meer muziek in mijn leven. 

In de vakantie lijkt alles bij elkaar te komen, ook de diepere lagen waar ik me gedurende het jaar soms niet bewust van ben. Ook dit jaar is in mijn vakantie de kiem geboren voor waar ik me het komend jaar mee bezig wil houden.

Vakantie einde een nieuw begin? 
Bij thuiskomst gloei ik nog na van de diepte en rijkdom van alle ervaringen. Van alle fijne momenten met mijn gezin, de mooie plekken in dorpjes en natuur en de tijd met vrienden en familie. Maar dan zie ik de stapel was op de overloop, mijn huis dat een schoonmaakbeurt kan gebruiken en alles waar ik de maanden voor de vakantie geen tijd en aandacht meer voor had. Het is alsof het allemaal tegelijk mijn aandacht wil, waarmee de spanning in mijn lijf weer groeit. Het dagdagelijkse doet zijn intrede. En al weet ik dat ik ergens wat nieuwe grond heb ontgonnen in mezelf, kan ik me dat vaak even niet meer herinneren in de eerste week na thuiskomst. 

Geluk en vreugde
Als ik niet oplet, slokt het gewone leven mijn aandacht in de komende weken weer helemaal op en kan mijn hart en waar ze zich aan oplaadde tijdens de vakantie, zich alleen via gemis nog aan me laten kennen. In het ergste geval blijf ik hangen in wat er niet meer is, zonder daarbij aanwezig te zijn. Dat uit zich in gemopper en geklaag, al is het in stilte. Maar al jaren weet ik dat het anders kan en ben ik daarmee aan het oefenen. Als we namelijk iets alerter blijven, kunnen we het vuur van ons verlangen en de plek waar dit verlangen leeft, ook blijven voelen en voeden. Dat wil niet zeggen dat we geluk kunnen ‘vangen’, maar wel dat we de plek waar dit geluk vandaan kwam wat meer in ons(dagelijks) leven betrekken. En dat geeft vreugde. 

Vind je het leuk om hier meer over te weten en met elkaar over in gesprek te aan, schuif dan as donderdagavond 29 aug, 19.30 uur aan bij de workshop: Zomergeluk, vasthouden of niet?
Zie hieronder voor meer informatie