Ik ben misselijk en moe. Naast me is de buurvrouw weer eens lekker los aan het gaan op net iets te harde muziek. We hebben een soort gedoogbeleid: leven en laten leven. Zo hoef ik me niet te schamen als ik mijn stem weer eens bevrijd.

Ik weet die ochtend op 14 juni echt niet waar ik ben en waar ik het vandaan moet halen om mijn derde mistavond voor te bereiden en ben weer aangekomen bij de pijn waar ik al zolang last van heb. Ik wil eigenlijk alleen maar slapen en dacht net aan een titel voor mijn nieuwe column: ‘Ik ben op mijn best met mijn ogen dicht.‘

Heel even geef ik me over aan deze gedachte, pak ik een symboolkaartje, stem ik af op mijn binnenwereld en zet muziek op. Adela, van Joaquin Rodrigo, Aleksander Denicz ea. De kunstenaar in mijn wordt wakker. Ik voel iets gaan stromen. De kracht van mijn verlangen groeit, ik geniet ervan en besef me dat ook en besluit naar gedichten van David Whyte te zoeken, waar ik laatst zo door geraakt werd. Ik bestel in mijn geraaktheid gelijk zijn gedichtenbundel en vind dit gedicht:

Sweet darkness
When your eyes are tired the world is tired also.
When your vision has gone, no part of the world can find you.
Time to go into the dark where the night has eyes to recognize its own.
There you can be sure you are not beyond love.
The dark will be your home tonight.
The night will give you a horizon further than you can see.
You must learn one thing. The world was made to be free in.
Give up all the other worlds except the one to which you belong.
Sometimes it takes darkness and the sweet confinement of your aloneness
to learn anything or anyone that does not bring you alive
is too small for you.

Symptoom
Ik voel me gesteund in het samenvallen van mijn ervaring met deze tekst….
En meegevoerd door de prachtige klanken van de muziek kom ik thuis.

Deze wereld wil ik tot leven brengen vanavond! Hier is mijn hele boek om begonnen. Dit is de plek waar het magische Glastonbury me keer op keer zo makkelijk brengt. Mijn hart won. Mijn verlangen te slapen, naar mooie muziek te luisteren, naar thuis te komen: bracht me thuis!

We hoeven het niet zo ver te zoeken. Alle symptomen (Symptoom stamt etymologisch van het Griekse sumptōma, wat uiteenvalt in Sun Piptein: samenvallen) waar we last van hebben, die ons ogenschijnlijk belemmeren het leven te leven wat we willen ZIJN de weg naar dat leven. Ze brengen je in een bepaalde staat: opperste wanhoop misschien, brengen je tot stilstand of maken dat je je overgeeft. Ze leggen ons lam. Tenminste een deel van ons, namelijk de oppervlakte, onze persoonlijkheid, dat waarmee we elke keer opnieuw proberen het leven naar onze hand te zetten.

Anesthesie van de ziel
Anesthesie van de ziel, noemde mijn leraar Diederik van Rossum de episodes waarin we geen kant meer op kunnen. Dat kan 3 seconde, een week of 3 jaar duren. Pas als wij ons er voor één moment echt niet mee bemoeien, krijgt de ziel toegang. De worsteling die eraan voorafgaat en de groeiende pijn is de weg die nodig is om weer gevoelig te worden voor de taal van onze ziel, ons hart. Om haar te verstaan als ze echt begint te spreken.

Oergrond
Sweet darkness, de zoete donkerte. Prachtig verwoord. Dit is niet de zwaarte van de modder waar ik uit kwam en nodig kan zijn, maar de lichtheid van de sterren in de donkere nacht. Ruimte voor poëzie, verstilling, verwondering en het onbekende; het gebied waar we ons hart weer voelen kloppen en thuiskomen, onze oergrond. Of ten minste, ik veronderstel dan even dat er meer mensen rondlopen die geneigd zijn aan de oppervlakte te zoeken wat in de diepte van alles te vinden is.

De rest van de dag lijken mijn misselijkheid en vermoeidheid geen thema meer. De dag erna ook niet. De stroom nam me mee en de mistavond was prachtig!

Dank je wel lief hart, dat je me wist te vinden, je won alweer.

Reis je mee op Glastonbury?