Oh world I cannot hold the close enough..
_{Emily Dickinson}

“Onder de oppervlakte en achter onze woorden leeft een wereld waar de tijd stil lijkt te staan, omdat ze van de klok nog nooit heeft gehoord. Een wereld waar de winter net zoveel waarde heeft als de zomer en die meebeweegt met het ritme van de zon en de maan. Dit is de wereld waar de mist een toegangspoort blijkt naar oude en nieuwe oorden en waar we soms ineens weer even weten wie en waar we zijn.” 
In de Mist – Jetske Osterthun

Buiten was het mistig gisteren, daar houd ik van. De mist omhult me en het is alsof ze mijn wereld even ietsje kleiner maakt. Ik kom tot leven op de frisse herfstochtenden, waarin het vocht de bossen nog lekkerder laat ruiken en de bomen hun geheimen prijsgeven. Alles lijkt minder snel te gaan, mijn zintuigen springen open en ik laad op. Ten minste, als ik het ritme volg en mijn dagen niet te vol stop.

Als alles zo helder is als vandaag, wordt mijn aandacht naar buiten getrokken en is het minder makkelijk me af te stemmen op de wereld waar ik ‘droom’, waar ik voel wat belangrijk is en zo graag vertoef. Zeker in deze tijd van het jaar. De wereld aan de randen van ons blikveld, waar kijken in zien verandert en we zonder dat we er erg in hebben ineens tijdreizigers worden.  
Allerzielen
Vrijdagavond was ik bij een viering van Allerzielen in de Dominicus kerk in Amsterdam. Een mantra-avond onder leiding van de grondlegger van de stembevrijding, die ik met veel warmte mijn leraar noem, Jan Kortie. Een gelegenheid bij uitstek om me te laven aan deze sfeer. Van te voren hadden we een naam mogen doorgeven van een overleden dierbare die we wilden herinneren. Ik had de naam van mijn vader doorgegeven. Een paar honderd namen werden één voor één gezongen. Waarop de vierhonderd aanwezigen na elke tien namen saam-horig antwoordden door ‘Kerie Elyson’ te zingen. Een vraag aan het universum, God, de natuur of hoe je het ook noemen wilt, om zich te ontfermen over onze dierbaren of onszelf. 

Saam-horigheid

Ik denk dat het essentieel is dat we leven voor zin en betekenis. Veel meer dan voor gelukkig zijn.
_{Psychiater Dirk de Wachter}
 

De avond heeft me geraakt. De warmte die vrijkwam bij het samenkomen van de stemmen van al die totaal verschillende mensen met elk hun eigen leven en gekkigheden was als een groot vreugdevuur. De warmte was letterlijk en figuurlijk voelbaar. En ik weet zeker dat elke buitenstaander de hoeveelheid lux die gezamenlijk uit onze ogen straalde zou zijn opgevallen.

Samhain 
Het doet me aan de Kelten denken, die al ver voor de komst van het Christendom op 1 november hun ‘nieuwjaar’ vierden en grote vuren stookten om de overgang van de lichte naar de donkere periode en het einde van het oogstseizoen in te luiden. De Kelten waren nog nauw verbonden met de natuur en leefden in overeenstemming met de ritme-wisseling die de overgang van de zomer naar de winter van ons vraagt. Ze wisten ook dat de sluiers tussen de zichtbare en onzichtbare wereld, onze binnen en buitenwereld, dunner worden in deze periode. En welke kansen dit bood. Omdat volgens hen op Samhain de deur naar de onzichtbare wereld op een kier stond, was dit de dag om alle overleden zielen te eren, precies zoals we dat afgelopen vrijdag in Amsterdam deden. 

De terugtrekkende beweging van de herfst
In de herfst wordt ons heldere dag-bewustzijn wat dromeriger. Dat kun je merken aan jezelf doordat je minder productief, wat vermoeider, wat slaperiger of zelfs wat warriger bent dan je gewend was in de zomer. Dit komt omdat de energie in de hele natuur zich weer naar binnen keert. De uitbundigheid van de zomer is voorbij. De blaadjes vallen van de boom omdat het zomerse vuur dat ze vitaal hield, zich terugtrekt. De aarde in. Het leven gaat eruit. Niet uit de boom, maar uit de blaadjes; dat is een groot verschil. Precies die terugtrekking vind ook in ons plaats en is voltooid op 21 december. Met kerst wordt dan ook al duizenden jaren de terugkomst van het licht gevierd. 

Retraite betekent terugtrekken
Zonder dat ik het heel bewust heb gepland, valt de retraite precies in deze periode. 
Retraite betekent letterlijk terugtrekken. Ik ben al jaren aan het oefenen om de ritme van de natuur wat meer te volgen en merk hoe goed me dit doet. Bewust stilstaan en je even terugtrekken uit het vele wat je doet om dat ene waar je zo naar verlangt weer te gaan voelen. De herfst leent zich daar goed voor. En Glastonbury is zo’n plek waar precies de wereld die zo voelbaar wordt in deze dagen, zo makkelijk tot leven komt. 

De hele retraite staat in het teken van onze waarneming, zintuigen, verstilling en vertraging. Om te vertoeven in het tussengebied dat ik in mijn boek In de mist beschrijf. En je daar, in de wereld van het hart, weer te verbinden met die gebieden in jezelf waar je weet wat waar is, zonder dat het ooit getoetst is. Nogmaals, als je nog mee wilt: er is dus nog plek. 
En als je wel mee wilt, maar niet nu: Laat het dan ook even weten. In december maak ik nieuwe data bekend. Voor een week met mannen en vrouwen en een week voor alleen vrouwen. 

Met warme herfstgroet, 
Jetske