Als je durft te zijn waar je van weg wilt, ben je thuis
Stel dat wat je mist, alles te maken heeft met je missie?
Stel dat onze patronen er niet zijn om te doorbreken, maar om erin op krachten te komen?
Stel dat we de wereld opnieuw kunnen verzinnen?
Ik hou van de dageraad en de schemering. Die overgangsmomenten waar mijn zingtuigen openklappen en de wereld haar oorspronkelijke kleur en diepte weer terug krijgt. Althans, zoals ik de wereld ervaar. Alsof onze dagdagelijkse dingen-doen-drukte deze diepte soms versluiert en me niet zelden hijgend achter mijn eigen staart aan doet rennen omdat ik weer vergeet waar wat ik zoek te vinden is.
Ik zucht, zak, vertraag en voel weer waar ik thuis ben. Ik krijg zin in mooie verhalen of muziek en het is alsof mijn ideeën van wie ik denk dat ik ben een beetje weg vallen.
De verwondering voor alles wat leeft en beweegt gaat al een heel leven mee en ik zoek door alle lagen en tijden heen naar patronen en samenhangen. Ik hou net zoveel van wetenschap als van spiritualiteit en religie, gezelligheid als stilte, mijn pieken en mijn dalen en bouw en ben graag een brug tussen beiden.
Ik schrijf, spreek en verzorg programma's om deze verwondering in mijn omgeving op te roepen en thuis te komen in de wereld achter onze woorden. Onze oergrond, het hart, je ziel, je eigen natuur of hoe je het ook woorden wilt geven. De plek waar we weten wat waar is, zonder dat het ooit getoetst is.
Ik hou zo van het schrijven èn het werken met mensen omdat het mijn hart opent voor wijsheid die verder rijkt dan waar ik voor gestudeerd heb. Dan hoor ik mezelf nog eens wat nieuws zeggen.....
met de vijf hoofdstukken uit het boek als leidraad...